4 Μαρ 2013

Λερωμένα χαρτιά..

Φωτογραφημένο από τις ατημέλητες σημειώσεις ενός ανθρώπου που αγαπώ κι έχω για πολλά να τον ευχαριστώ..

2 Μαΐ 2012

Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα



Άνθρωποι ή αγορές. Λαϊκή ή αστική εξουσία. Εργάτης ή κεφάλαιο. Ανάγκη ή κέρδος. Δίκαιο ή άδικο. Ήθος ή ανηθικοτητα. ΑΣΠΡΟ Ή ΜΑΥΡΟ. Το γκρι και οι υπόλοιπες ενδιάμεσες αποχρώσεις είναι για τις παλέτες των ζωγράφων. 

11 Νοε 2011

Δωρεάν Στριπτιζ!

Κάτω απ' το αισθησιακό φως του ευρωμονόδρομου ζουν οι πιο μεγάλοι έρωτες και γεννούν τα παιδιά του εθνικοσυμφιλιωτικού σωλήνα και της εξωσωματικής συναίνεσης.

24 Νοε 2010

Τέφρα και σκιά







Ολόκληρη η ομιλία καταγγελία του Χάρολντ Πίντερ στην απονομή του νόμπελ.

«Το 1958 έγραψα τα ακόλουθα:

"Δεν υπάρχουν σαφείς διαχωριστικές διαφορές μεταξύ αυτού που είναι πραγματικό και αυτού που δεν είναι, ούτε του αληθούς και του αναληθούς. Δεν είναι απαραίτητο κάτι να είναι ή αλήθεια ή ψέμμα. Μπορεί να είναι και τα δύο".

Πιστεύω ότι αυτοί οι ισχυρισμοί εξακολουθούν να ισχύουν και σήμερα ως προς τη διερεύνηση της πραγματικότητας μέσω της τέχνης. Ετσι, ως συγγραφέας τους υποστηρίζω αλλά ως πολίτης αδυνατώ. Ως πολίτης οφείλω να αναρωτηθώ: Τι είναι αλήθεια; Τι είναι ψέμα;

Η αλήθεια στο θέατρο πάντοτε διαφεύγει. Ολόκληρη δεν τη βρίσκεις ποτέ αλλά η αναζήτησή της είναι συναρπαστική. Η αναζήτηση είναι σαφώς ό,τι προηγείται της προσπάθειας. Η αναζήτηση είναι ο σκοπός σου. Τις περισσότερες φορές μέσα στο σκοτάδι προσκρούεις στην αλήθεια, συγκρούεσαι μαζί της ή, ρίχνοντάς της μια φευγαλέα ματιά, βλέπεις μια εικόνα ή ένα σχήμα που μοιάζει να ανταποκρίνεται στην αλήθεια, συχνά χωρίς να συνειδητοποιείς ότι συνέβη ακόμα κι αυτό. Αλλά η πραγματική αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν υπάρχει μια αλήθεια στη δραματική τέχνη. Υπάρχουν πολλές που αντικρούονται, συγκρούονται, αντικατοπτρίζουν η μία την άλλη, αγνοούν η μία την άλλη, κοροϊδεύουν η μία την άλλη, δεν βλέπουν η μία την άλλη. Μερικές φορες αισθάνεσαι για μια στιγμή ότι κρατάς την αλήθεια στα χέρια σου κι αμέσως μετά γλιστράει μέσα από τα δάκτυλά σου και χάνεται.

Συχνά με ρωτούν πώς συλλαμβάνω τα έργα μου. Δεν μπορώ να απαντήσω. Ούτε μπορώ να τα συνοψίσω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι στα έργα μου συνέβη αυτό, αυτά ειπώθηκαν, οι ήρωες έκαναν εκείνα.

Τα περισσότερα έργα μου γεννήθηκαν από μια φράση, μια λέξη ή μια εικόνα. Τη συγκεκριμένη λέξη την ακολουθεί συνήθως μια εικόνα. Θα σας δώσω δύο παραδείγματα από δύο φράσεις που εμπνεύστηκα ξαφνικά. Ακολούθησε η εικόνα και εγώ, ακόμα αργότερα.

Τα έργα είναι ο "Γυρισμός" και οι "Παλιοί Καιροί". Η πρώτη φράση στο "Γυρισμό" είναι "Τι το έκανες το ψαλίδι;". Η πρώτη φράση στους "Παλιούς Καιρούς" είναι "Σκοτάδι". Και στη μια και στην άλλη περίπτωση δεν είχα καμία άλλη πληροφορία για την εξέλιξη της πλοκής.

Στην πρώτη περίπτωση κάποιος προφανώς αναζητούσε ένα ψαλίδι. Ρωτούσε τι απέγινε το ψαλίδι κάποιον άλλο, για τον οποίο υποπτευόταν ότι πιθανώς και να το έκλεψε. Με έναν περίεργο τρόπο ήξερα, ωστόσο, ότι το πρόσωπο που ερωτάται δεν δίνει δεκάρα για το ψαλίδι, ούτε άλλωστε ο συνομιλητής του. Το "σκοτάδι" το χρησιμοποίησα για να περιγράψω τα μαλλιά κάποιου, τα μαλλιά μιας γυναίκας και ήταν η απάντηση σε μια ερώτηση. Ούτως ή άλλως υποχρεώθηκα να αναπτύξω το θέμα. Αυτό συνέβη οπτικά, ως μια αργή εναλλαγή σκιάς και φωτός.

15 Οκτ 2010

Υπαρκτός Καπιταλισμός





Αποφεύγω την ευθεία άρθρωση πολιτικού λόγου στο μπλογκ, γιατί απαιτεί γράψιμο πολύ και να είσαι τουλάχιστον μπρεζνιεφικό απολίθωμα (κλικ), που έχει ανεβάσει τον πήχη τόσο που ούτε όρθιος στους ώμους του αληθινά τίμιου γίγαντα θα μπορούσα να πλησιάσω. Στον χώρο του ελληνικού κράτους ζούμε τον φασισμό στην υπηρεσία του καπιταλισμού, όπως και στα περισσότερα μέρη του πλανήτη που οι άνθρωποι κατοικούν. Η επίθεση των μπάτσων στους συμβασιούχους του υπουργείου πολιτισμού, είναι μόνο η αφορμή γι αυτήν την παρέκκλιση, χάριν των εκφραστών του ελληνικού προτεκτοράτου της καπιταλιστικής αυτοκρατορίας.


"ΑΝ ΤΡΕΜΕΙΣ ΑΠΟ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΑΔΙΚΙΑ ΕΙΣΑΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟY"
Ernesto Che Guevara

24 Σεπ 2010

Πού'ν'το πού'ν'το το δαχτυλίδι?


Είναι τώρα διαφορετική η περίπτωσή μου ή είναι η ίδια? Όσο κρατώ τα μάτια κλειστά, είμαστε δύο: εγώ εδώ κι εκείνος μέσα στον καθρέφτη. Ανοίγοντας τα μάτια, πρέπει ν'αποτρέψω να γίνει εκείνος εγώ κι εγώ εκείνος. Εγώ πρέπει να τον δω κι εκείνος να μη με δεί. Μα γίνεται? Αμέσως οπως θα τον δω εγώ θα με δεί κι εκείνος, κι ο ένας θ'αναγνωρίσει τον άλλον. Δέσαμε. Εγώ δεν θέλω να με αναγνωρίσει, θέλω να γνωρίσω εκείνον έξω από μένα. Είναι δυνατόν? Η ύψιστη προσπάθειά μου πρέπει να βασιστεί σ'αυτό: να μην με δω μέσα από εμένα, αλλά να δω εμένα με τα ίδια μου τα μάτια σαν να ήμουν όμως κάποιος άλλος: εκείνος ο άλλος που καθημερινά βλέπουν όλοι οι άλλοι εκτός από μένα. Άντε λοιπόν: ηρεμία.. παύση καθε είδους ύπαρξης.. συγκέντρωση!

Άνοιξα τα μάτια. Τι είδα? Τίποτα... Με είδα. Εγώ ήμουν, εκεί φορτισμένος από την ίδια μου την σκέψη με ένα πρόσωπο πολύ αηδιασμένο.

22 Σεπ 2010

Περιμένοντας τον Γκοντό


Κανονικά έπρεπε να κρατούσα το όπλο μου και να κυρήττω την Επανάσταση. Μα κοίτα πόσα πράγματα έχω να κάνω και καθυστερώ. Έχω:
  • να τσακίσω τους οπορτουνιστές
  • να ξεμπροστιάσω τους ψευτοσοσιαλιστές
  • να τσακίσω τους οπορτουνιστές
  • να αναλύσω την διάσπαση της αριστεράς
  • να τσακίσω τους οπορτουνιστές
  • να ψηφίσω κκε
  • να τσακίσω τους οπορτουνιστές
  • να πάω στην πορεία
  • να τσακίσω τους οπορτουνιστές
  • να δω τζονυ βαβούρα και βασίλη παπακωνσταντίνου στο φεστιβάλ
  • να τσακίσω τους οπορτουνιστές
  • να φωνάξω για να φύγει από την ΑΕΚ ο προδότης
  • να τσακίσω τους οπορτουνιστές
  • να παντρευτώ
  • να τσακίσω τους οπορτουνιστές
  • να κάνω παιδιά
  • να τσακίσω τους οπορτουνιστές
  • να πεθάνω
  • να τσακ... ώπα. Δεν πρόλαβα σύντροφοι!
Η απόφαση του 248ου συνεδρίου του ΚΚΕ με την συμπαράσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος θα είναι η Επανάσταση. Η κοινωνία είναι πια ώριμη, η ταξική συνείδηση πλειοψηφεία. Τίποτα τίποτα δεν μας σταματά.








13 Φεβ 2010

Πλυντήρια οκ, πάρε το χέρι σου τώρα σούργελο!



Κύματα βουνά, σύραγγες από ανατολή σε δύση, άνθρωποι ανάμεσά μας, ανάμεσά μας εμείς, δισταγμοί και αναστεναγμοί, απόσυρση κι εμφάνιση, σιγά σιγά και γρήγορα ξανά, διαδρομές μ' αποστροφές και ταξίδια πάνω απ'τις ανθρώπινες φωνές, πυξίδα εγώ - προορισμός η Ρώ, πυξίδα η Ρώ προορισμός το όλον, σχέδιο ξέφραγο, αγάπες κι ηδονές.

Παρακάτω δεν είναι οι εξηγήσεις, είναι η ζωή. Βουτιά στο σύμπαν, εκτίναξη στους βυθούς. Χαρίζονται. Σου χαρίζονται. Από το πρώτο κλάμα αυτό της ανάσας. Μην κοιτάς αλλού. Δες παντού!


5 Ιαν 2010

..ήρθανε δύο μικροί μικροι Άγγελοι και το κλέψανε..



Δεν θυμάμαι και ούτε μπορώ να υπολογίσω πόσο καιρό πετούσαμε. Όλα αυτα γίνονταν όπως πάντα γίνονται στα όνειρα, όταν διασχίζουμε τον χώρο και τον χρόνο, παραβιάζοντας κάθε νόμο του είναι και της λογικής και δεν στεκόμαστε παρά μόνο στα σημεία -πόθους. Θυμάμαι πως ξαφνικά είδα ένα αστέρι μέσα στα σκοτάδια. "Είναι ο Σείριος?" ρώτησα, χωρίς να μπορώ να κρατηθώ, αν και το ήθελα πολύ. "Όχι είναι το αστέρι που είχες δει μέσα από τα σύννεφα όταν επέστρεφες σπίτι σου" μου απάντησε το ον που με μετέφερε.

28 Οκτ 2009

Θα φέρει γιατρεια...

θεωρίες συνομωσίας

Γιατί χρειαζόμαστε τις θεωρίες συνομωσίας; Σύμφωνα με τον καθηγητή Ψυχολογίας Cary Cooper προσπαθούμε με αυτό το φαινόμενο να απομακρύνουμε το φόβο μας για την τυχαία βία και τον απροσδόκητο θάνατο. Εάν θεωρήσουμε ότι υπεύθυνος για αυτό το χτύπημα είναι ένας παλιάνθρωπος ή μια απλοϊκή ομάδα τότε θα αρχίσουμε να ανησυχούμε για την καθημερινή μας ζωή. Αν αυτό συμβαίνει τι είδους ασφάλεια μπορούμε να έχουμε;

Έτσι δημιουργούμε εναλλακτικές θεωρίες διότι απορρίπτουμε τον κόσμο όπου ένας τυχαίος τρελός μπορεί να σκοτώσει έναν πρόεδρο, ή λίγοι άνθρωποι μπορούν να τρομοκρατήσουν μια χώρα. Και λόγω της ταχύτητας μετάδοσης των πληροφοριών μέσω του Internet αυτές οι θεωρίες γίνονται γνωστές πολύ σύντομα. Για παράδειγμα μετά τον θάνατο της Diana δημιουργήθηκαν 36.000 web sites που υποστήριζαν θεωρίες συνομωσίας.



Μανία καταδίωξης

Μανία καταδίωξης είναι η συγκεκριμένη εστίαση του μυαλού και των αισθήσεων σε ιδέες οι οποίες κάποιοι βάλουνε κατά της υγείας μας, της οικονομίας μας, των προσωπικών αντικειμένων και γενικά σε ότι έχει σχέση με το άτομο μας. Είναι τόσο ζωντανή που δε μπορείς να το αποφύγεις.

Ψυχώσεις

Ο όρος «ψύχωση» εισήχθη το 1845 από τον Von Feutchtersleben με τη σημασία της «νοητικής διαταραχής» ή «τρέλας». Εκφράζει μια ποικιλία σοβαρών ψυχιατρικών διαταραχών, που χαρακτηρίζονται από διαταραχή της αντίληψης (ακουστικές, οπτικές,οσφρητικές, απτικές και γευστικές ψευδαισθήσεις), της διαδικασίας (ασυνέπεια, διαταραχή στη σύνδεση και τη ροή των σκέψεων, φυγή ιδεών) και του περιεχομένου της σκέψης (παραληρητικές ιδέες), με αποτέλεσμα την αλλοίωση της πραγματικότητας. Κατά συνέπεια ο ασθενής δυσκολεύεται να προσαρμοστεί στο περιβάλλον , να νιώσει αυθεντικά συναισθήματα προς άλλα πρόσωπα και να είναι λειτουργικός. Η συμπεριφορά του είναι παράξενη, αμυντική, αποδιοργανωμένη ή κατατονική. Δεν είναι εξακριβωμένοι οι αιτιολογικοί παράγοντες, αλλά είναι γενικά αποδεκτή η πολυπαραγοντική υπόθεση, σύμφωνα με την οποία, είναι το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης γενετικών, βιολογικών, ψυχολογικών και κοινωνικών παραγόντων. Πιθανόν να κληρονομείται μια βιολογική ευαλωτότητα που, σε συνδυασμό με συγκεκριμένες ψυχοκοινωνικές πιέσεις, να οδηγεί στην εμφάνιση αυτών των διαταραχών. Οι ψυχωτικές διαταραχές συνήθως κάνουν την εμφάνισή τους στην εφηβεία και την πρώτη νεότητα. Φαίνεται ότι αυτές που έχουν οξεία εμφάνιση έχουν καλύτερη εξέλιξη από εκείνες, που αρχίζουν ύπουλα και προοδευτικά.



Ο κραπ πάσχει από μία συνήθη μορφή μανίας καταδίωξης: το ανησυχητικό είναι ότι μέχρις προ ολίγων ημερών θεωρούσε ότι ο μόνος νόμιμος διώκτης του είναι οι φωνές μέσα στο κεφαλι του και η σκιά… Αυτή η τροπή θα μας απασχολήσει σε επόμενη συνεδρία, κραπ: ο χρονος σου, τελείωσε

25 Οκτ 2009

Κινήσεις



Μια ελαφριά κίνησή της ξεκαρφώνει τον ήλιο
κι άλλα άστρα από τον ουρανό.

Μάγος μόδιστρος τα στερεώνει
στο νυφικό της.

Κορίτσι σ'αγαπώ.

Μια ελαφριά κίνησή της
αξίζει την κόκκινη πιάστρα
με όλες τις παπαρούνες της γης.

Κορίτσι σ' αγαπώ.

Κίνηση μοιραίας υποταγής
τη μεταμορφώνει στα περιοδικά
που διάβαζε με νωχελικότητα.
Σε λίγο η αναπνοή τους θα την τυλίγει γλυκά
καθώς εκεί στοv καναπέ
ο ύπνος έρχεται και παίρνει
τη νυφική της παιδικότητα.

Κορίτσι σ' αγαπώ.

Λένα Πλάτωνος

18 Οκτ 2009

Eλλαδογραφία - Νίκος Γκάτσος


Τω καιρώ εκείνο ο ακμαιότερος κλάδος της πελασγικής δρυός
εκάλυπτε τρεις οικισμούς πέριξ του μυστηριώδους Βράχου της Ακροπόλεως.
Αλλά μετά τα δραματικά γεγονότα της Μεσοποταμίας, τα οποία οδήγησαν
εις την έξωσιν των πρωτοπλάστων εκ της κοιλάδος του Τίγρεως και
προεκάλεσαν σύγχυσιν εις τας φρένας των ανθρώπων, οι οικισμοί
των Αθηνών ήρχισαν να πληθύνονται παραλόγως.
Αποτέλεσμα υπήρξεν η αλματώδης επέκτασις της πόλεως και η δημιουργία
του λεγομένου άστεως, το οποίο κατά τους αρχαιοπλήκτους ιστορικούς
εμεγαλούργησε και περιεβλήθη την αίγλην της αιωνιότητος.

Επίσκοποι και προεστοί
κατακτητές και στρατηλάτες
επαναστάτες και αστοί
της ιστορίας οι πελάτες.

Αλλά οι αρχαίοι Θεοί, εν τη μερίμνη των δια τα υπόλοιπα πελασγικά
φύλα, απεφάσισαν την βαθμιαία κατάρρευσιν των Αθηνών ως ηγέτιδος
πόλεως και την απαλλαγήν του Ελληνισμού, ως εθνικού πλέον συνόλου,
εκ των κινδύνων του συγκεντρωτισμού. Κατά τους επόμενους μακρούς αιώνας
κατεβλήθησαν αρκεταί προσπάθειαι δια την αναβίωσιν του παλαιού άστεως,
αλλ' αύται απέβησαν άκαρποι. Ευτυχώς δε, διότι κατά την νεωτέραν και σκληροτέραν δοκιμασίαν
του γένους, η εκ νέου κυριαρχία των Αθηνών θα απεδυνάμωνε τας
κορυφάς και τας πεδιάδας της πελασγικής γης,
αι οποίαι διεμόρφωσαν την οριστικήν φυσιογνωμίαν της φυλής και κατηύγασαν
δι' ανεσπέρου φωτός τους ομιχλώδεις ορίζοντας της
περιδεούς ανθρωπότητος.

Στο Σούλι και στην Αλαμάνα
κάναμε φως τη συμφορά
θα μας θυμούνται τάχα μάνα
καμμιά φορά;

Ματαία ελπίς. Ουδείς τους ενεθυμήθη ως ζώσας αιωνιότητας,
ουδείς τους κατενόησεν εις τας πραγματικάς των διαστάσεις. Και αι
Αθήναι, καταστάσαι πρωτεύουσα νεοπαγούς κράτους, ήρχισαν να
προετοιμάζονται δια την εκ νέου απορρόφησιν της ικμάδος του έθνους.
Αλλά η προγονική κληρονομία δεν είχεν εξ ολοκλήρου σπαταληθή και
οι μεταγενέστεροι αδελφοί του μικρού Χορμόπουλου, εκ των Ηπειρωτικών
ορέων και εξ όλων των στενωπών της αθανάτου πατρίδος, διέπλευσαν την
Αχερουσίαν της μοίρας των με την γαλήνην του μαρτυρίου και της θυσίας.
Και τα βαρβαρικά έθνη ηπόρησαν και κατ' ιδίαν εκάγχασαν- ακριβώς όπως
αι Αθήναι.

Χτυπάτε της οργής προφήτες
καμπάνα στην Καισιαριανή
νά 'ρθουν απόψε οι Διστομίτες
νά 'ρθουν κι οι Καλαβρυτινοί
με σπαραγμό κι απελπισία
για τη χαμένη τους θυσία.

Άραγε είναι αληθές ότι η θυσία των απέβη επί ματαίω;
Ουδείς δύναται να αποφανθή μετά βεβαιότητος και ουδείς δύναται να
προεξοφλήση το μέλλον διότι η ιστορία των ανθρώπων είμαι μία
συνεχής παλινδρόμησις. Αλλά με την διαρκώς ογκούμενην υπερτροφίαν της
Αττικής αι προοπτικαί διαγράφονται σκοτειναί. Οι αρχαίοι Θεοί δεν
υπάρχουν πλέον δια να δώσουν την λύσιν, και ούτω, θάττον η βράδιον,
αι Αθήναι θα συγκεντρώσουν εις τους κόλπους των και θα εξαφανίσουν δια
παντός την Ελληνικήν αρετήν, ως ο Κρόνος εις το απώτατον παρελθόν
κατέτρωγε τα ίδια αυτού τέκνα ή ως ο Ήλιος εις το απώτατον μέλλον θα
συγκεντρώσει εις τας αγκάλας του τους πλανήτας του
και θα καταβροχθίσει αυτούς!
Γένοιτο! και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν.

Πότε θ' ανθίσουνε τούτοι οι τόποι;
Πότε θα 'ρθούνε κανούργιοι ανθρώποι
να συνοδεύσουνε την βλακεία
στην τελευταία της κατοικία;

Δωσ'της ακόμα μια ευκαιρία...


Εγώ ήθελα να 'μαι μόνος με έναν τρόπο καθόλου ασυνήθιστο και καινούριο. Εντελώς αντίθετο όμως με την πρώτη σκέψη: Δηλαδή χωρίς εμένα και συγκεκριμένα με μια ξένη παρουσία τριγύρω.
Μοιάζει ήδη ένα πρώτο σημάδι τρέλλας αυτό? Αν δεν σκεφτεί κανείς αρκετά, ίσως. Μπορεί να είναι ήδη μέσα μου η τρέλλα δεν το αρνούμαι. Μα ο μοναδικός τρόπος να μείνεις αληθινά μόνος είναι αυτός.
Η μοναξιά δεν είναι ποτέ μαζί μας. Πάντα είναι χωρίς εμάς, και μπορεί να υπάρξει μόνο με έναν ξένο τριγύρω:
είτε είναι ένας τόπος, είτε ένα πρόσωπο, που δεν σε γνωρίζει καθόλου, που εσύ δεν γνωρίζεις καθόλου, τόσο που η επιθυμία σου και το συναίσθημά σου να μένει μετέωρο και χαμένο σε μια αγχωτική αβεβαιότητα και, με το που θα καταργείται κάθε επιβεβαίωσή σου, να καταργείται το ίδιο το ενδόμυχο της συνείδησής σου. Η πραγματική μοναξιά βρίσκεται σε έναν τόπο που ζει για τον εαυτό του και που για σένα δεν έχει ούτε ίχνη ούτε φωνή, και που κατά συνέπεια ο ξένος είσαι εσύ.
Έτσι ήθελα να είμαι μόνος εγώ. Χωρίς εμένα. Θέλω να πω χωρίς εκείνο τον εαυτό μου τον οποίο γνώριζα. Μόνο με κάποιον ξένο, που ήδη ένοιωθα μυστήρια που δεν μπορούσα να διώξω πλέον από γύρω μου και, που ήμουν εγώ ο ίδιος: ο αδιάσπαστος από μένα ξένος...

13 Οκτ 2009

Tοξικός εμετός


Υπάρχουν άνθρωποι που το σύμπαν τους φαίνεται τίμιο, επειδή οι τίμιοι άνθρωποι έχουν ευνουχισμένα μάτια. Γι' αυτό και φοβούνται την προστυχιά. Δεν αισθάνονται καμία αγωνία όταν ακούν λάλημα του κόκορα ούτε όταν περπατούν κάτω από τον έναστρο ουρανό. Αυτό που συμβαίνει με τους περισσότερους ανθρώπους, είναι ότι γεύονται τις "σαρκικές απολάυσεις", με την προϋπόθεση όμως να είναι ανούσιες.
Από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι, για μένα δεν υπήρχε καμία αμφιβολία πάνω στο θέμα: δεν μου άρεσε αυτό που ονομάζουμε "σαρκικές απολαύσεις" επειδή πράγματι είναι πάντα ανούσιες. Εμένα το μόνο που μου άρεσε, ήταν κάθε τι που αποκαλούμε "βρώμικο". Ούτε και η συνηθισμένη κραιπάλη με ικανοποιούσε, κάθε άλλο μάλιστα, γιατί αυτή το μόνο που κάνει είναι να βρωμίζει την κραιπάλη, κι αφήνει απείραχτο, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κάτι ανώτερο κι απόλυτα καθαρό. Η κραιπάλη που ξέρω εγώ, σπιλώνει όχι μόνο το κορμί μου και τις σκέψεις μου, αλλά και κάθε τι που μπορεί να συλλάβει μπροστά της το μυαλό μου, δηλαδή το μέγα έναστρο σύμπαν, που δεν παίζει παρά μόνο τον ρόλο του σκηνικου...

12 Οκτ 2009

Ένας κομπάρσος, ένας χαζογκόμενος και μια πουτάνα!

Τομάρια! Τομάρια! Παλιοτόμαρα! Φτάνει πια μ'εκείνο το πιάνο! Φτάνει! Τα πλήκτρα του δεν βγάζουν νότες! Μόνο χρώματα που με τυφλώνουν! Σηκώστε το!

Είχε τον τρόμο στο βλέμμα της! Επειδή είμαι "τρελλός". Για αυτό εφυγε τώρα.. Για αυτό έφυγε και τότε!
Ναι, δέσποινα, αν συναντήσεις την κόρη σου, πες της να έρθει εδώ.. Την είχα κάνει δική μου κάποτε. Την αποζητούσα. Δεν είναι ντροπή... Γυναίκα μου ήταν!
Πολλές μου εμφανίστηκαν ως τώρα ντυμένες με τα ρούχα της και μου έλεγαν πως ήταν εκείνη. Όμως όταν τις κοίταζα βαθιά μέσα στα μάτια βάζανε τα γέλια! Όλες..
Βλέπετε στο κρεββάτι ήμασταν εγώ κι εκείνες.. χωρίς ρούχα. Ναι, γυμνοί!
Γυμνός δεν σκέφτεται πια κανείς αυτό που είναι. Τα ρούχα, όταν είναι κρεμασμένα, μοιάζουν με φαντάσματα. Και τα φαντάσματα είναι εικόνες που γλίστρησαν από το όνειρο. Πετάγονται ακόμα και στο φως της μέρας. Και σε τρομάζουν. Σε τρομάζουν!
Κι εσύ είχες τον τρόμο στο βλέμμα σου, δέσποινα!
Γιατί είμαι "τρελλός"!
Φως!
Φως εδώ!





Henry IV, Luigi Pirandello, μτφ Δημητρη Μαυρικιου

10 Οκτ 2009

Και η κυρία τα βάφει..

Nαι, εντάξει τα "επίπεδα". Ας πουμε ότι οριακά φτάνω μέχρι 5 "επίπεδα".
Αλλού μπερδεύομαι.. Γιατί υπάρχει και χειρότερο. Φαντάζομαι ότι δεν βγαίνω από τον ρόλο όσο θα παίζω. Έτσι? Υπάρχει και χειρότερο: υποδύομαι κάποιον, που αυτός ..βγαίνει από το ρόλο του όσο παίζει! Ε, όχι!!!
Είναι σα να οδηγείς κανονικά για Λαμία. Όμως όσο οδηγείς, υποδύεσαι τον Άγγλο οδηγό που πάει για Λίβερπουλ. Κι όλα είναι ανάποδα. Τα δεξιά αριστερα, τα αριστερά δεξία. Κι εσύ οδηγείς από δω, αλλά πρέπει να είσαι μέσα στο ρόλο σου, ότι οδηγείς, τάχαμου, από τη θέση του συνοδηγού! Ε, από που θα σου έρθει η νταλίκα? Απο αριστερά ή από δεξια?
Ορίστε! Πως να παίξω, χωρίς να αυτολογοκρίνομαι, κάποιον που "όσο παίζει αυτολογοκρίνεται".. Μιλάμε ..Η τρέλλα! Δεν θέλω να το δεχτώ αυτό! Δεν θέλω! Ποιός θέλει να δεχτεί μια τέτοια εξουσία της ανάλυσης.. Ποιός θέλει να δεχτεί μια δύναμη σκοτεινή και μοιραία.. Μια δύναμη που βάζει όρια σ'αυτο που θέλω.. Στα "θέλω" κάθε ανθρώπου! Δεν υπάρχει "θέλω", αφου γεννιέμαι και πεθαίνω.. Δεν υπάρχει.. Εσύ το "θέλησες" και γεννήθηκες? Εγώ όχι! Γεννήθηκα, σου λέει! Τι γεννήθηκα? Με γεννήσανε.. Και κάποτε θα πεθάνω. Κι ανάμεσα σ'αυτά τα δυο που δεν τα θέλησα -κανένα από τα δύο- συμβαίνουν κι άλλα που δεν τα θέλω, και που -θέλω δεν θέλω- πρέπει να τα δεχτώ. Ε, άσε με να θέλω! Άσε με να θέλω κάτι!
Δε λέμε ψέμματα, όχι! Καμία προσποίηση! Καμία! Με κάθε ειλικρίνεια, καρφώνουμε σε ένα τελάρο την εικόνα που έχουμε κατασκευάσει για τον εαυτό μας...
Κι όμως, όσο μένουμε γατζωμένοι σ'αυτή την εικόνα μας, που την έχουμε γραπώσει δυνατά και με τα δυο μας χέρια, κάτι ..γλιστράει, γλιστράει από δω, απ'τα μανίκια μας χωρίς να το καταλάβουμε.. ναι, κάτι γλιστράει και φεύγει.. Η ζωή..
Φεύγει.. φεύγει..
Και τρομάζεις, όταν βλέπεις ξαφνικά να στέκεται απέναντί σου αυτή η ζωή.. αποκομμένη από σένα τον ίδιο! Τρομάζεις γιατί έχει φύγει!
Έχει φύγει..
Τρόμος κι οργή! Οργή για τον εαυτό σου! Και τύψεις! Ναι! Ερινύες.. Πόσα τέτοια τέρατα ξεφύτρωσαν μπροστά μου! Πόσα! Κι όλα τους με ένα μοναδικό πρόσωπο: το δικό μου πρόσωπο.. Ένα πρόσωπο φριχτό που.. δεν μπορώ να το κοιτάξω στα μάτια! Το δικό μου πρόσωπο!!!
Δεν θέλω να βλέπω τίποτα! Και τίποτα δεν θέλω να με βλέπει! Σβήστε τα φώτα! Σβήστε τα! Όλα!






Henry IV, Luigi Pirandello, μτφ Δημητρη Μαυρικιου

9 Οκτ 2009

Με αφορμή ένα κόκκινο καλσόν

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου, και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου, και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου αλλά πάντα με αναγκάζουν να κάνω βλακείες.
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό, και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ’ αρέσουν τα παπούτσια σου, και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο, και να σου τρίβω το σβέρκο σου, και να σου φιλάω τα πόδια σου, και να σου κρατάω το χέρι σου, και να βγαίνουμε για φαγητό και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου, και να βρισκόμαστε στο Ρούντυ'ς και να λέμε πώς τα περάσαμε σήμερα, και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου, και να γελάω με την παράνοια σου, και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς, και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες, και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο, και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι, και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν, και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα, και να σ’ αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα, και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο, και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ, και να σε πηγαίνω στον οφθαλμίατρο, και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ’ αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα, και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου, και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου, τον κωλο σου, το..
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου, και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ, και να τρελαίνομαι όταν αργείς, και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα, και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια, και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός, και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο, και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς, και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου, και να παρακαλάω να σ’ ήξερα μια ζωή, και ν’ ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου, και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου, και να τρομάζω όταν θυμώνεις, και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο και τα μαλλιά σου στ'αριστερά και το πρόσωπό σου ανατολίτικο, και να σου λέω πως είσαι θεσπέσια, και να σ’ αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία, και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς, και να σε θέλω όταν σε μυρίζω, και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω, και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι, και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου, και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες, και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις, και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς, και να μην καταλαβαίνω γιατί λες ότι σε απορρίπτω αφού δε σε απορρίπτω, και ν’ αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ’ το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω, και ν’ αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι κι αλλιώς, και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ’ αγαπούσε..
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις, και να σ’ αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια, και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα, και να μη σ’ αφήνω να σηκωθείς απ’ το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις, και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω, και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι, αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ το λέω και πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα, και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδεια χωρίς εσένα, και να θέλω ότι θέλεις, και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής, και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου, και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο, και να απαντώ στις ερωτήσεις σου αν και θα προτιμούσα να μην απαντήσω, και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω, και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς, και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ’ ζωή σου, και να ξεχνάω ποιος είμαι, και να προσπαθώ να 'ρθω πιο κοντά σου γιατί είναι ωραίο να μαθαίνω να σε μαθαίνω, κι αξίζει τον κόπο και με το παραπάνω, και να σου μιλάω κάτι άθλια γαλλικά και κάτι γερμανικά τρισάθλια, και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί, και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο τον ακάθεκτο τον ακατάλυτο τον ακαταμάχητο τον ακατάσβεστο τον μεταρσιωτικό τον ψυχαναληπτικό τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή, έρωτά μου για σένα ..




Sarah Kane