Υπάρχουν άνθρωποι που το σύμπαν τους φαίνεται τίμιο, επειδή οι τίμιοι άνθρωποι έχουν ευνουχισμένα μάτια. Γι' αυτό και φοβούνται την προστυχιά. Δεν αισθάνονται καμία αγωνία όταν ακούν λάλημα του κόκορα ούτε όταν περπατούν κάτω από τον έναστρο ουρανό. Αυτό που συμβαίνει με τους περισσότερους ανθρώπους, είναι ότι γεύονται τις "σαρκικές απολάυσεις", με την προϋπόθεση όμως να είναι ανούσιες.
Από τότε που άρχισα να αντιλαμβάνομαι, για μένα δεν υπήρχε καμία αμφιβολία πάνω στο θέμα: δεν μου άρεσε αυτό που ονομάζουμε "σαρκικές απολαύσεις" επειδή πράγματι είναι πάντα ανούσιες. Εμένα το μόνο που μου άρεσε, ήταν κάθε τι που αποκαλούμε "βρώμικο". Ούτε και η συνηθισμένη κραιπάλη με ικανοποιούσε, κάθε άλλο μάλιστα, γιατί αυτή το μόνο που κάνει είναι να βρωμίζει την κραιπάλη, κι αφήνει απείραχτο, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, κάτι ανώτερο κι απόλυτα καθαρό. Η κραιπάλη που ξέρω εγώ, σπιλώνει όχι μόνο το κορμί μου και τις σκέψεις μου, αλλά και κάθε τι που μπορεί να συλλάβει μπροστά της το μυαλό μου, δηλαδή το μέγα έναστρο σύμπαν, που δεν παίζει παρά μόνο τον ρόλο του σκηνικου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου