Είναι τώρα διαφορετική η περίπτωσή μου ή είναι η ίδια? Όσο κρατώ τα μάτια κλειστά, είμαστε δύο: εγώ εδώ κι εκείνος μέσα στον καθρέφτη. Ανοίγοντας τα μάτια, πρέπει ν'αποτρέψω να γίνει εκείνος εγώ κι εγώ εκείνος. Εγώ πρέπει να τον δω κι εκείνος να μη με δεί. Μα γίνεται? Αμέσως οπως θα τον δω εγώ θα με δεί κι εκείνος, κι ο ένας θ'αναγνωρίσει τον άλλον. Δέσαμε. Εγώ δεν θέλω να με αναγνωρίσει, θέλω να γνωρίσω εκείνον έξω από μένα. Είναι δυνατόν? Η ύψιστη προσπάθειά μου πρέπει να βασιστεί σ'αυτό: να μην με δω μέσα από εμένα, αλλά να δω εμένα με τα ίδια μου τα μάτια σαν να ήμουν όμως κάποιος άλλος: εκείνος ο άλλος που καθημερινά βλέπουν όλοι οι άλλοι εκτός από μένα. Άντε λοιπόν: ηρεμία.. παύση καθε είδους ύπαρξης.. συγκέντρωση!
Άνοιξα τα μάτια. Τι είδα? Τίποτα... Με είδα. Εγώ ήμουν, εκεί φορτισμένος από την ίδια μου την σκέψη με ένα πρόσωπο πολύ αηδιασμένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου