Και η κυρία τα βάφει..

Nαι, εντάξει τα "επίπεδα". Ας πουμε ότι οριακά φτάνω μέχρι 5 "επίπεδα".
Αλλού μπερδεύομαι.. Γιατί υπάρχει και χειρότερο. Φαντάζομαι ότι δεν βγαίνω από τον ρόλο όσο θα παίζω. Έτσι? Υπάρχει και χειρότερο: υποδύομαι κάποιον, που αυτός ..βγαίνει από το ρόλο του όσο παίζει! Ε, όχι!!!
Είναι σα να οδηγείς κανονικά για Λαμία. Όμως όσο οδηγείς, υποδύεσαι τον Άγγλο οδηγό που πάει για Λίβερπουλ. Κι όλα είναι ανάποδα. Τα δεξιά αριστερα, τα αριστερά δεξία. Κι εσύ οδηγείς από δω, αλλά πρέπει να είσαι μέσα στο ρόλο σου, ότι οδηγείς, τάχαμου, από τη θέση του συνοδηγού! Ε, από που θα σου έρθει η νταλίκα? Απο αριστερά ή από δεξια?
Ορίστε! Πως να παίξω, χωρίς να αυτολογοκρίνομαι, κάποιον που "όσο παίζει αυτολογοκρίνεται".. Μιλάμε ..Η τρέλλα! Δεν θέλω να το δεχτώ αυτό! Δεν θέλω! Ποιός θέλει να δεχτεί μια τέτοια εξουσία της ανάλυσης.. Ποιός θέλει να δεχτεί μια δύναμη σκοτεινή και μοιραία.. Μια δύναμη που βάζει όρια σ'αυτο που θέλω.. Στα "θέλω" κάθε ανθρώπου! Δεν υπάρχει "θέλω", αφου γεννιέμαι και πεθαίνω.. Δεν υπάρχει.. Εσύ το "θέλησες" και γεννήθηκες? Εγώ όχι! Γεννήθηκα, σου λέει! Τι γεννήθηκα? Με γεννήσανε.. Και κάποτε θα πεθάνω. Κι ανάμεσα σ'αυτά τα δυο που δεν τα θέλησα -κανένα από τα δύο- συμβαίνουν κι άλλα που δεν τα θέλω, και που -θέλω δεν θέλω- πρέπει να τα δεχτώ. Ε, άσε με να θέλω! Άσε με να θέλω κάτι!
Δε λέμε ψέμματα, όχι! Καμία προσποίηση! Καμία! Με κάθε ειλικρίνεια, καρφώνουμε σε ένα τελάρο την εικόνα που έχουμε κατασκευάσει για τον εαυτό μας...
Κι όμως, όσο μένουμε γατζωμένοι σ'αυτή την εικόνα μας, που την έχουμε γραπώσει δυνατά και με τα δυο μας χέρια, κάτι ..γλιστράει, γλιστράει από δω, απ'τα μανίκια μας χωρίς να το καταλάβουμε.. ναι, κάτι γλιστράει και φεύγει.. Η ζωή..
Φεύγει.. φεύγει..
Και τρομάζεις, όταν βλέπεις ξαφνικά να στέκεται απέναντί σου αυτή η ζωή.. αποκομμένη από σένα τον ίδιο! Τρομάζεις γιατί έχει φύγει!
Έχει φύγει..
Τρόμος κι οργή! Οργή για τον εαυτό σου! Και τύψεις! Ναι! Ερινύες.. Πόσα τέτοια τέρατα ξεφύτρωσαν μπροστά μου! Πόσα! Κι όλα τους με ένα μοναδικό πρόσωπο: το δικό μου πρόσωπο.. Ένα πρόσωπο φριχτό που.. δεν μπορώ να το κοιτάξω στα μάτια! Το δικό μου πρόσωπο!!!
Δεν θέλω να βλέπω τίποτα! Και τίποτα δεν θέλω να με βλέπει! Σβήστε τα φώτα! Σβήστε τα! Όλα!






Henry IV, Luigi Pirandello, μτφ Δημητρη Μαυρικιου